reading

...

Eva Meijer

Trouw

7 juli 2020

Toen ik tussen de weilanden door naar huis fietste, zag ik een hoofd in de sloot. Het bleek toe te behoren aan een van de schapen die in het weiland aan de overkant staan. Ik was niet de enige die het zag. Wel de enige die stopte. Ik belde de dierenambulance. Daar kreeg ik Bibi Dumon Tak aan de telefoon, schrijver van ‘De dag dat ik mijn naam veranderde’, een roman die ik toevallig net besteld had. Te water geraakte schapen vallen onder de brandweer. Terwijl Dumon Tak de brandweer belde, ging ik het weiland op.

Het schaap leek het niet lang meer vol te houden en voor ik het wist stond ik tot mijn middel in de modder. Ik vertelde het schaap dat ze sterk was en dat ik haar zou helpen eruit te komen. Dat ging eigenlijk heel soepel, ik kon haar wol vastpakken en haar zo naar de oever manoeuvreren. De kant op was even lastig – het schaap bewoog helemaal niet mee. Maar het lukte toch vlot. Op het land begon het schaap direct te grazen. Niet lang daarna kwam de dierenambulance, die was in de buurt, en zo kwam het in orde.

Een paar dagen eerder werd dierenactivist Regan Russell doodgereden door een vrachtwagen terwijl ze bij een slachthuis protesteerde. Russell maakte deel uit van de Save Movement, een beweging die dieren bijstaat die onderweg naar de slacht zijn. Ze filmen en fotograferen de dieren en delen die beelden om anderen bewust te maken van hun lijden en een plantaardige levensstijl te propageren. Ook proberen ze om de laatste momenten van de dieren te verzachten, bijvoorbeeld door ze water te geven. In deze acties staat getuige zijn centraal.

De Britse schrijver en Save-activist Alex Lockwood schrijft dat getuige zijn een ethische verantwoordelijkheid is die niet genoeg is en tegelijk te veel. Niet genoeg, want het redt de dieren niet; te veel omdat het degene die eraan gehoor geeft op kan slokken. Hier verwijst Lockwood naar Levinas, die ethiek een plicht van slapeloosheid noemt.

Ik weet niet of ik het met die definitie eens ben, maar ik ken die slapeloosheid. Soms valt er een schaap te redden, of een kikker, maar daar staat veel onveranderbaar leed tegenover.

In ‘De dag dat ik mijn naam veranderde’ gaat het ­zusje van de verteller dood aan kanker. Alsof dat niet erg genoeg is, mag de verteller van de ex van haar zus ook haar neefjes niet meer zien. Ze probeert alles, maar haar pogingen het tij te keren ketsen af op muren van familiegedoe en oude man-vrouwverhoudingen. Ook deze verteller kent de slapeloosheid.

Misschien is wakker zijn vaak geen keuze, maar iets wat je treft. Het is in elk geval lang niet altijd prettig. En misschien kunnen we meestal alleen maar morrelen aan de deur naar verandering. Maar iedereen weet dat als je lang genoeg morrelt, een deur ineens open kan schieten.

En soms blijkt een deur alleen een gedachte of een verhaal dat je ook anders kunt vertellen.

sarah durston

trouw 30-6-20/archive

Wij zijn heel erg geneigd om grenzen te trekken om alles; dat wij los zijn van onze omgeving op een bepaalde manier, maar dat is eigenlijk onzin. Zo separaat zijn we helemaal niet. Zijn de bacteriën in onze darmen onderdeel van ons, of zijn dat losse organismen? We verliezen continu huidschilfers, we halen adem – er is continu uitwisseling van ons hele systeem met de omgeving. En wij mensen verbinden ons ook. Ik denk dat ouders en kinderen een heel mooi voorbeeld zijn van hoe innig wij met elkaar verbonden zijn. Die zaken hebben mij het inzicht gegeven dat het organisme voortdurend en op meer verschillende manieren in contact is met zijn omgeving, alleen zijn we ons daar vaak niet van bewust.

previously

over zwijgen

eva meijer in trouw :

Max Picard schreef vlak na de Tweede Wereldoorlog over zwijgen als onderdeel van de grondstructuur van het menselijk bestaan, iets dat altijd samenhangt met spreken, maar er ook aan voorafgaat, op zichzelf staat. Zwijgen is nutteloos, het past niet in de wereld van utiliteit, maar juist daarom is het zo belangrijk en gaat er meer ‘hulp en heelkracht’ van uit dan van alles wat nuttig is.

Alessandra Talesini onderzoekt stil verzet. Denk aan een activist die zich beroept op haar zwijgrecht, het niet-zingen van een volkslied of een stilte­protest. In deze voorbeelden is stilte geen passiviteit, maar actief. Zeker in een tijd waarin er zoveel om informatie wordt gevraagd en er zo weinig mogelijkheden zijn om onzichtbaar te zijn is dit een vorm van verzet die van belang is, schrijft Talesini. Maar ook, zouden we eraan kunnen toevoegen, in een tijd waarin tegenspraak de dominante narratieven vaak alleen lijkt te versterken.

Zwijgen is trouwens ook het begin van luisteren, ­bijvoorbeeld naar de ervaringen van anderen. En vanuit het zwijgen kun je zorgvuldig je woorden kiezen.

Wanneer de moeders eindelijk slapen verflauwt de onlust van de zonen. Zij leven op en wrijven zich de handen: de nacht is pas begonnen.

Het uur van misdaden en dromen heeft reeds geslagen. De straten zijn vol levensgrote meisjes, ontvoeringen en drinkgelagen.

De zoon verlaat het huis, treedt als een zon naar buiten in de sneeuw van het geluk, het liefdeloze barmhartige genot, het boze, niet het broze, maar 't harde en genadeloze.

En hij is vrij, vrij om te sterven, zoals een wees, een wolf, een lied dat wordt gezongen voor de sterren. Maar moeders slapen niet.

— Adriaan Morriën, 1962.

#nederlands

People sometimes tell me to read Nabokov but I've never been much of a fan. I did once pick up, on the cheap, an annotated version of Lolita which, as well as being quite interesting, perhaps made it appear more legitimate to read than it might otherwise, on the Tube.

Nabokov reads to me like one who has fallen fatally in love with the sound of their own voice. Take this sentence about having all your teeth taken out, from 'Pnin', written at the same time as 'Lolita' :

His tongue, a fat sleek seal, used to flop and slide so happily among the familiar rocks, checking the contours of a battered but still secure kingdom, plunging from cave to cove, climbing this jag, nuzzling that notch finding a shred of sweet seaweed in the same old cleft; but now not a landmark remained, and all there existed was a great dark wound.

Clearly Nabokov has no idea about what it's like, or what it means, to have all your teeth taken out — not that in 2020 there are many people who do because each human mouth represents a potential cash cow for entrepreneurial dentists. Don't get me started.

Martin Amis has apparently said that this sentence from Pnin is one of the most tragic ever written:

Pnin had taught himself, during the last ten years, never to remember Mira Belochkin ... One had to forget because one could not live with the thought that this graceful, fragile, tender young woman with those eyes, that smile, had been brought in a cattle car to an extermination camp and killed by an injection of phenol into the heart, into the gentle heart one had heard beating under one’s lips in the dusk of the past.

Perhaps Amis is right but white men of a certain age writing tragedy, especially when that involves young women, is dangerous territory — and they would do well to examine their motives, as would admirers of their sentences.

In any case, I can think of several edits that would make it a much better sentence.

#writers #tragedy

The fascinating story of CBD : How it all began NYT 30-5-20.

Monica Jones photographed by Philip Larkin on the Isle of Mull, Scotland, 1971.

The correspondence ends in the early 1970s when they got telephones. After that, he would telephone every night. When her health collapsed in the early 1980s, she moved in with him. They got drunk together. He died and she lived on drunkenly.

#writing

library go here

Connie Palmen leest Joan Didion

Malcolm McLaren died in 2010 after suffering from mesothelioma, the cancer commonly caused by asbestos exposure. It was probably a result of holes he smashed in the ceiling of Sex more than 30 years earlier as he transformed it into its next incarnation, Seditionaries — the act of destruction that finally caught up with him.

link

#music #art